Michael Moore heeft voor deze traditionele bezetting (twee blazers, piano, bas en drums) gekozen. Er was er al een met Amerikaanse musici. Daarom kwam een paar jaar geleden het idee om met mensen, woonachtig in Nederland, wiens muziek hij waardeert, eindelijk te gaan samen spelen. Deze samenstelling inspireerde hem om weliswaar spannend repertoire te schrijven maar ook eenvoudig, zodat er veel ruimte voor interpretatie overblijft.

“Moore is al heel lang een gewaardeerde kracht in de Nederlandse jazzscene. Om zijn fraaie composities, inderdaad, maar ook om de fijnzinnige, kristalheldere lyriek van zijn spel, of het nu de klarinet betreft of de altsax. Maar er is meer. Dat ‘meer’ ligt hem vooral in de tamelijk onverwachte koppeling met de al even opmerkelijke trompettist Eric Vloeimans. Een enkel conventioneel, post-bopachtig stukje daargelaten, blonken de composities uit in prachtige lijnen die steevast treffend ingevuld werden”, aldus Jacob Haagsma.