Altsaxofonist Ben Sluijs en pianist Eric Vermeulen spelen zaterdag 11 november op veler verzoek in de Tuinzaal van de Burcht. In vergelijking met hun zeer solide en tamelijk klassieke kwartet is dit duo een waar avontuur.

  

  Alhoewel beiden actief zijn in vele andere bezettingen, zijn ze steeds samen blijven optreden met een repertoire van vooral eigen werk.

Ben Sluijs (Antwerpen, 1967) speelde al eerder in de bovenzaal van de Burcht, met zijn kwartet. De pianist en blazer daarvan gaan nu samen een spannend gevecht aan. Je voelt dat zij zonder hun ritmesectie voortdurend zoeken naar een beetje houvast. Het wordt zodoende een soort evenwichtoefening; veeleisende muziek voor muzikant en publiek. Koppig in zijn soort met meer improvisatie, meer verkenning van klank en timbre, meer onverwachte dingen. Daarbij blijft de prachtige lyriek van Sluijs’ saxofoon overeind. Zijn speelverleden ligt op divers terrein en met beroemdheden als Toots Thielemans en Philippe Catherine. Hij geldt in België (en intussen ook in Nederland) als een kostbare ontdekking, die dit jaar is genomineerd voor de d’Jango d’Or , een onderscheiding voor ‘beste jazzmuzikant’.

Eric Vermeulen (Ieper, 1959) concerteert geregeld met internationale solisten als Slide Hampton, Clark Terry, Art Farmer en Micael Moore. In 2003 werd hij bekroond met de d’Jango d’Or.

Hun eerste duo-CD Stones werd goed onthaald in de Europese en Amerikaanse pers. Het prestigieuze blad ‘All about Jazz’(USA) noemt het album ‘very attractive’. Ze improviseren daarop bij foto’s van beelden en bijbehorende tekst van schrijver Emile Clemens. De muziek ademt een rustige, poëtische sfeer die allerminst statisch is. Het is een weerslag van de goede verstandhouding tussen Sluijs en Vermeulen, die elk concert opnieuw een positieve balans oplevert.